Kijk, dit is nu eens een band, waarover het net zo fijn schrijven is, als het is om haar te beluisteren. Amparanoia, de habitat van één van onze allerfavorietste zangeressen, Amparo Sánchez. Beiden gingen de jongste jaren door nogal wat wilde wateren, maar sinds 2017 hebben ze elkaar teruggevonden en stelden ze vast dat de jaren “zonder” op bijzonder pijnlijke wijze duidelijk maakten dat ze hun publiek misten en dat dat gemis helemaal wederkerig was.

In de ruim twintig jaar dat ze sinds “El Poder de Machin” samen waren, doorkruisten ze flinke delen van de wereld en oveeral werden ze verwacht en verwelkomd. Zo’n vaststelling doet iets met een mens en, alle Corona ten spijt, besloten Amparo en haar gezelschap dat het voorjaar en de zomer van 2020 geen slecht moment waren om een nieuwe plaat te maken. Zoals dat ging in de pandemie-periode, werd er heel wat voorbereidend werk langs digitale weg gedaan. De demo’s bestonden, sinds de tour van 2017, maar ze moesten verder uitgewerkt worden, maar in juli 2020 was het dan zover: de hele meute verkaste naar Granade, repeteerde er een paar dagen en begon dan met opnemen.

Het resultaat is vintage Amparanoia: mestizo, cumbia en reggae dienen als muzikale omlijsting voor de boodschap, die, zoals altijd het geval is bij de band, handelt over wat mensen verbindt. In de voorbije anderhalf jaar, leidde dat tot een soort collectieve verdwazing, ingegeven door de angst voor de pandemie, de overdaad aan informatie, het wegvallen van de vertrouwde kaders en de bewegingen daarin en daarrond. We leken als het ware met zijn allen gehypnotiseerd en de band had meteen een halve plaattitel, die ze, onder meer middels het boekje dat erbij hoort, uitbreidde tot “Hymnopsis”, verwijzend naar de noodzaak om uit die hypnose te ontwaken en niet als verlamd te blijven zitten staren. We moeten onszelf samenrapen en de muziek kan daarbij helpen: we kunnen, om te beginnen, ons bewust worden van het feit dat we gevangen zitten in angst en daar de kracht uit putten om echt te ontwaken.

Dat leidt tot een plaat met een bakkersdozijn songs, groot en klein, waarvan de aftrap gegeven wordt met “HC”, een soort Yoga-achtig ritueel, dat klinkt als “we gaan beginnen, relax, adem diep en vind jezelf”, waarna “Mi Genetica” de échte Amparanoia laat horen: “ik ben gemaakt om te dansen, net zoals mijn moeder en mijn oma”, da’s zowat de boodschap, die zelf dans op de ukeleletonen van ons aller Willy Fuego, de Rumbarista van dienst, die deze plaat meteen een beetje “van bij ons” maakt. Zijn collega Thomas Morzewski, alias Don Tomasino van de Orchestre International du Vetex, neemt de honneurs over in het heerlijke “El Dia Que No”, waarin dat gevoel bezongen wordt dat we allemaal wel voelen opborrelen, het gevoel van “vandaag niet”, maar dat meteen overruled wordt door de formidabele cumbia ”You te doy”.

Amparo is in de loop der jaren ook een doorvoelde feministe en activiste geworden: ze is gelouterd door Het Leven, maar ze wordt er niet door verbitterd, zoals ik denk te kunnen afleiden uit tracks als “La Despedida” en “Centimetros” en vooral in “Ahora”, waarin ze de nood voelt om “de cero a mil” te gaan.”Cumbia Perfecta” is zijn titel meer dan waardig, en je verwacht elk moment dat Manu Chao de micro zou kunnen overnemen. Op het moment dat ik deze lijnen uittik, kwakkelt onze zomer al enige tijd aan, maar een plaat als deze kan de wat kille somberheid, die daarvan uitgaat, alvast helpen te verdrijven: Amparanoia en haar leidster zijn terug met een bijzonder fijne soundtrack bij het leven, de pandemie en vooral de zomer die erop volgt. Topplaat!

(Dani Heyvaert)